Umierała w ciszy, bo nikt nie zareagował

Mnóstwo pytań, a brak odpowiedzi...

Po tragedii, do której doszło w nocy z 1 na 2 sierpnia pojawia się wiele pytań, stawianych zarzutów i żalu płynącego do wielu osób. Czy do tej tragedii naprawdę doszło jednej nocy? W tym miejscu odpowiedź jest prosta - Otóż nie! Śmierć dziewczynki była wynikiem wielu tragicznych w skutkach zachowań - jej matki, ojca, babci, bliskich i dalszych członków rodziny, sąsiadów, a także zupełnie obcych osób.

Z informacji jakie do nas docierały po ujawnieniu tragedii wynika, że zarówno babcia, jak i biologiczny ojciec zmarłej dziewczynki, szukali z nią kontaktu, jednak zatrzymana miała im ten kontakt utrudniać. Tylko czy bliscy wystarczająco o to walczyli? Z wielu źródeł wynika, że ojciec Emilki nie miał z nią bezpośredniego kontaktu nawet od roku. Czy przez ten czas udało mu się skontaktować lub zawalczyć o córkę?

W przestrzeni medialnej pojawiła się informacja, jakoby ojciec miał się zgłosić o pomoc do siedleckiego MOPRu. Zapytaliśmy więc instytucję o komentarz w tej sprawie:

- Na pewno nie był zawiadomiony MOPR, u nas nie ma żadnej notatki pracowniczej, ani wyjść służbowych pracowników. Więc nie możemy tu mówić o tym, że byliśmy zawiadomieni. Zweryfikowaliśmy też niepełnosprawność dziecka i było ono orzekane w Powiatowym Zespole i miało uprawnienia do świadczenia pielęgnacyjnego. To świadczenie było prawdopodobnie wypłacane, ale na pewno nie przez MOPR - mówił Adam Kowalczuk dyrektor MOPR.

Klaudia G. mieszkała wcześniej z córką w jednej z podsiedleckiej miejscowości, dlatego podobne pytanie skierowaliśmy także do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej, które wykazało, że anonimowe zgłoszenie z prośbą o interwencje wpłynęło do urzędu w czerwcu 2023 roku.

- Zgłoszenie, że w rodzinie może dziać się coś niepokojącego otrzymaliśmy w tamtym roku. Pracownicy socjalni udali się na niezapowiedzianą interwencję do rodziny, gdzie zastali mamę i babcię dziewczynki akurat podczas karmienia dziecka. Mająca wtedy prawie 2 latka dziewczynka, była zadbana, jej wygląd czy zachowanie nie budziło żadnych podejrzeń. Dziecko było w trakcie diagnozowania, jednak poza tym w rodzinie czy zachowaniu domowników nie stwierdzono nic niepokojącego. Nie mieliśmy kolejny zgłoszeń dotyczących tej rodziny, a interwencja nie dała przesłanek do ponownej kontroli - mówi kierownik GOPSu Karina Khattak.

Nic nie wskazywało na tragedię, więc dlaczego do niej doszło?

Głuche ściany...Czy faktycznie mieszkańcy bloku nie znali ani matki, ani dziewczynki? Czy nikt przez ostatnie miesiące nie zainteresował się brakiem dziecka u boku 25-letniej kobiety? Czy znajomi i towarzysze zabawy nie pytali z kim podczas nieobecności matki przebywa Emilka? Czy partner kobiety nie wiedział o istnieniu dziecka czy niewłaściwej opiece nad nią? Czy faktycznie 3-latka zostawała na długie noce sama w domu?

Po tym jak sprawa ujrzała światło dzienne większość osób z osiedla twierdziła, że nie zna kobiety, nie wie nic o dziecku. W rzeczywistości dopiero po wielu próbach udało nam się porozmawiać z jedną z mieszkanek osiedla, która odważyła się powiedzieć głośno o sytuacji.

- Wszyscy ją tu znali. I ją i dziecko. Niektórzy mówią, że nawet pytali o małą, ale wówczas mówiła, że jest chora i dlatego jej nie widać - opowiada kobieta.

Na pytanie, dlaczego nikt nic nie mówi odpowiada, że być może był to wstyd, że nie zareagowali lub strach... Na pewno wiele osób boi się zareagować, gdy widzi, że obok dzieje się coś niewłaściwego, wiele osób boi się konsekwencji i podawania swoich danych. Tak było w przypadku, gdy do redakcji wpłynęła informacja o możliwej tragedii Emilki. Wiele osób boi się o siebie, swoich bliskich, swoją reputację, relacje sąsiedzkie. Jednak najważniejsze pytanie brzmi - "A gdyby ktoś zareagował wcześniej?"

Gdyby ktoś zgłosił niepokój, że nie widzi dziecka? Gdyby zapytał czy mała jest w dobrej kondycji? Gdyby przychodnia upomniała się o szczepienie? Gdyby ktoś złożył anonimowy e-mail z prośbą o interwencję? Gdyby ktoś zawiadomił dzielnicowego? Gdyby znajomi upewnili się czy dziecko nie zostaje samo? Gdyby ojciec zawalczył sądownie o prawa do dziecka? Gdyby wszyscy nie udawali, że nie widzą i nie słyszą, a obce dziecko to nie ich sprawa?

Na te pytania nie ma odpowiedzi. Emilka już nie cierpi, a jej drobne ciałko została złożone w grobie. Jedyne, co w całej tej sytuacji pozostaje, to nadzieja, że my dorośli nie zawiedziemy kolejny raz.