Autobus do bliskości. Starsza pani znalazła sposób na samotność.

Pani Wanda, 82-letnia mieszkanka gminy Siedlce, praktycznie każdego dnia podróżuje komunikacją miejską. I ma swój powód. - W autobusie zawsze spotkam kogoś, z kim mogę porozmawiać. Tak zwyczajnie, o pogodzie czy nawet o polityce w kraju, chociaż za wiele o tym nie wiem - tłumaczy.

Starsza pani mieszka samotnie od 8 lat w domu jednorodzinnym. Po śmierci męża pozostała sama w pustym domu. Jej synowie dzwonią do niej prawie codziennie, ale to nie tom samo co bezpośrednia rozmowa. - Dzieci, owszem, dbają o mnie, przyjeżdżają, kiedy mogą, a jakby coś mi się stało, to wiem, że są i się pojawią. Ale na co dzień nie ma ich obok - wzdycha.

Wypić z kimś herbatę...

O rodzinie nie chce zbyt duże mówić. Ma dzieci oraz wnuki, które przyjeżdżają na święta, a czasami weekendy, ale mieszkają daleko i nie zawsze mogą spędzać z nią więcej czasu. Wspomina także, że jedno z nich chciało ją zabrać do siebie. Nawet próbowała z nimi zamieszkać, ale nie dla niej życie w wielkim mieście. - Starych drzew się nie przesadza - tłumaczy. - Tu mam swój dom, ciszę i parę kurek. Dopóki zdrowie mi pozwala i radzę sobie sama, nie chcę się stąd wyprowadzać. To moja decyzja. Mam dobre życie, tylko czasem chciałabym z kimś wypić szklankę herbaty, pochwalić się dziećmi i wnukami czy wspólnie obejrzeć turecką telenowelę - z żalem, ale i odrobiną uśmiechu stwierdza kobieta. (...)

A młodzi ludzie, którzy mieszkają obok? - Fakt, mili, ale niechętni do rozmowy czy bliższego poznania ze starą babą. Ludzie teraz są inni, większość z nich nie ma czasu lub grodzą się wysokimi płotami, byle tylko odseparować się od sąsiadów - odpowiada.

Byle zacząć rozmowę

Pani Wanda jest bardzo energiczną 82-latką. I zagaduje zupełnie obcych ludzi w autobusie, sklepie czy na ulicy.

Skąd pomysł na taki sposób szukania towarzystwa do rozmowy? - Od śmierci męża czułam się samotna - odpowiada kobieta. - Mam darmowy bilet i na początku jeździłam tylko do kościoła czy zwyczajnie na zakupy. W autobusie zawsze spotkałam kogoś, z kim mogłam porozmawiać. Tak zwyczajnie, o pogodzie czy nawet o polityce w kraju, chociaż za wiele o tym nie wiem. (...)

To świat oszalał...

​- Ludzie patrzą na mnie trochę jak, wie pani, na wariata - mówi z wyraźnym smutkiem i czymś w rodzaju bólu. - Czasami nawet słyszę te szepty. Co jak co, ale słuch to ja mam dobry. Ale nie wszyscy... To starsze pokolenie chyba rozumie i czasami uda mi się z kimś odbyć dłuższą rozmowę.

Starsza kobieta skarży się też na brak ludzkiej empatii - zwyczajnego: „Dzień dobry” lub „Czy wszystko w porządku?”. Jej zdaniem świat oszalał, a człowiek dla drugiego człowieka nie jest już ważny. Opowiada nam również o tym, jak sąsiedzi mówią, żeby nie narzekała, bo ma wszystko i dzieci o nią dbają. - Tylko, wie pani, ładny dom czy ogrzewanie gazowe, żebym piecem się nie musiała martwić i nie wysadziła domu, to nie wszystko -komentuje.

Zastrzega też, aby nie ujawniać nazwy miejscowości, w której, mieszka ponieważ i tak uważana jest za „dziwaczkę”. (...)

Cały tekst w papierowym wydaniu ŻS z 5 stycznia

fot. ID; zdjęcie podglądowe pixabay