Z życia codziennego mamy...

Jak poradzić sobie po śmierci własnego dziecka?

Rodzice, którzy utracili dziecko, nie zawsze mają szansę przeżyć swoją żałobę do końca, by odnaleźć w ten sposób pokój serca. Bo to, że rana nigdy nie zrośnie się na dobre, wydaje się oczywiste. W żałobie chodzi o to, by rana jakoś się zagoiła i już nie bolała.

Pochować własne dziecko jest najgorszą rzeczą, jaka może przydarzyć się matce. Stare powiedzenie wręcz mówi, że nikt nie powinien żyć dłużej niż własne dziecko. Nieważne jest nawet to, ile ono miało lat… czy jest małe, czy też dorosłe. Każdy ma również prawo do przeżywania żałoby na swój sposób i czas jej musi trwać tyle, ile ta osoba tego potrzebuję. Często czujemy wręcz niechęć do życia i tracimy jego sens. Pamiętajmy jednak, że mamy wokół ludzi, którym na nas zależy, a przede wszystkim, że nasze dzieci chciałyby, abyśmy nadal funkcjonowali i czerpali radość z życia.

Ważne jest, aby pogodzić się ze śmiercią i móc otwarcie o niej mówić. Mimo że jest bardzo ciężko, warto otwarcie mówić o stracie i wspominać bliską osobę, która odeszła. Nikt nie może zabronić nam mówić o naszym dziecku, więc nie starajmy się udawać, że to temat tabu, którego nie można poruszyć.

Dajmy sobie czas i pozwólmy na cierpliwość, na smutek i łzy. Czas nie zagoi ran, on jedynie pozwoli przyzwyczaić się do nowej sytuacji i zaakceptowania sytuacji o braku obok naszego dziecka.

Nie pozwalajmy sobie jednak na izolację od otoczenia. Czasami opiekuńczość bliskiej rodziny czy znajomych może być męcząca, ale jeśli mamy tego dość powiedzmy im to wprost. Jeśli natomiast czujecie, że nikt z waszego otoczenia nie jest wam w stanie pomóc, zasięgnijcie porady u specjalisty. Często rozmowa z zupełnie obcą osobą pozwala nam swobodniej wyrazić swoje uczucia i bezradność. Mówią nawet, że nikt nie zrozumie straty, której sam nie przeżył… Dlatego może warto poszukać grupy osób, którzy tak jak my przeżyli tragedię i opowiadają własne historie, wzajemnie się wspierając.

Pamiętajmy: Żałoba po śmierci ukochanej osoby jest szalenie bolesnym przeżyciem, w czasie którego z jednej strony zgadzamy się na doświadczenie bólu związanego z pełnym uświadomieniem sobie straty, a wraz z upływem czasu wewnętrznie wyrażamy zgodę na nowe życie bez tej bliskiej osoby, pozwalamy sobie na radość, na szczęście, mimo że nie ma jej już przy nas.

fot: iStock